ملاقات فضاپیمای ناسا با سیارکی در ۲ میلیارد کیلومتری زمین!

فضاپیمای ناسا موسوم به "اوسیریس-رکس"(OSIRIS-REx) پس از یک سفر دو سال و دو ماهه و طی مسافت ۲ میلیارد کیلومتر به سیارک "بنو"(Bennu) رسید تا از سطح آن نمونه‌گیری کند و به زمین برگردد. 

به گزارش ایسنا و به نقل از انگجت، فضاپیمای "OSIRIS-Rex" ناسا پس از سفر بیش از دو ساله به سمت سیارک "بنو"(Bennu) سرانجام به مقصد رسید.

این فضاپیما نزدیک غروب دیروز با هدف خود ملاقات کرد و ناسا چند دقیقه بعد، ملاقات آن با این سیارک را در یک رویداد زنده تایید کرد.

فضاپیمای "OSIRIS-Rex" در سال ۲۰۱۶ به فضا پرتاب شد و ماموریت آن جمع‌آوری نمونه‌هایی از سطح "بنو" و آوردن آنها به زمین برای مطالعه است.

این فضاپیما در مدار ۱۹ تا ۷ کیلومتری این سیارک که ۴۹۲ متر قطر دارد، به مدت بیش از یک سال به اندازه‌گیری و نقشه‌برداری آن خواهد پرداخت و محققان از این اطلاعات برای انتخاب یک محل فرود مناسب استفاده خواهند کرد.

هنگامی که اطلاعات "OSIRIS-Rex" تکمیل شود، به آرامی روی سطح "بنو" فرود می‌آید و از سطح آن حدود ۶۰ گرم نمونه‌برداری می‌کند. سپس این فضاپیما در سال ۲۰۲۱ سفر خود برای بازگشت به زمین را آغاز می‌کند و درصورتی که همه چیز خوب پیش برود، در ماه سپتامبر سال ۲۰۲۳، نمونه را به زمین خواهد آورد.

این فضاپیما در ماه ژانویه عکسی از زمین و ماه را از فاصله بیش از ۳ میلیون مایلی(۴.۸ میلیون کیلومتر) گرفت و ماه گذشته ناسا آزمایش موفقیت آمیزی روی بازوی رباتیک آن انجام داد که نمونه‌ها را از سطح "بنو" جمع‌آوری خواهد کرد.

ناسا ملاقات این دو را در حساب توییتر خود این گونه بیان کرد: یک دستاورد دیگر: ما رسیدیم! ماموریت "OSIRIS-Rex" ما به سیارک "بنو" رسید، جایی که تقریبا یک سال را صرف نقشه‌برداری و مطالعه برای پیدا کردن یک مکان امن برای جمع‌آوری نمونه‌ها از این سیارک خواهد کرد.

"بنو" جزو سیارک‌های نزدیک به زمین محسوب می‌شود و شناخت آن به دانشمندان در درک نحوه تشکیل منظومه شمسی کمک خواهد کرد. همچنین ممکن است سطح "بنو" حاوی مواد ارزشمندی برای استخراج در آینده باشد.

ناگفته نماند که این سیارک از سیارک‌هایی است که خطر برخورد آن با زمین نیز وجود دارد و سومین سیارک خطرناک برای زمین محسوب می‌شود.

این اولین بار است که سیارکی با فراوانی کربن بسیار بالا با چنین دقتی مورد بررسی قرار می گیرد.

سیارک بنو با نام علمی "۱۰۱۹۵۵ Bennu"، یکی از سیارک‌های آپولو است که کشف آن توسط پروژه «لینیر»(LINEAR) در ۱۱ سپتامبر ۱۹۹۹ صورت گرفت.

این سیارک هدفِ برنامه‌ریزی شده ماموریت "اوسیریس-رکس" قرار گرفته که برای تهیه و آوردن نمونه به زمین در سال ۲۰۲۳ فرستاده شده است. مواد نمونه برای بررسی بیشتر و دقیق‌تر هویت این سیارک استفاده خواهد شد.

این سیارک به صورت بالقوه برای زمین یک سیارک برخوردی به حساب آمده و در جدول نگهبانی "Sentry" در مقیاس خطر پالرمو، سوم ذکر شده است.

همچنین ماموریت "اوسیریس-رکس" (Origins, Spectral Interpretation, Resource Identification, Security, Regolith Explorer) یا همان (OSIRIS-REX)، به معنای ریشه‌ها، تفسیر طیفی، شناسایی منابع، ایمنی، سنگپوش (لایه بیرونی سیارک یا سیاره)، یک ماموریت برنامه‌ریزی شده از طرف ناسا برای بررسی سیارک و بازگرداندن نمونه از آن است.

راه‌اندازی این پروژه برابر برنامه‌ریزی قبلی، قرار بود در ۸ سپتامبر ۲۰۱۶ انجام شود که در همان تاریخ انجام شد.

انتظار می‌رود این فضاپیما در بازگشت در سال ۲۰۲۳، دانشمندان را در رسیدن به پاسخ‌های تازه‌ای در مورد مراحل ابتدایی پیدایش و فرگشت یاری دهد.

"اوسیریس-رکس" در صورت موفقیت، نخستین فضاپیمای ایالات متحده آمریکا خواهد بود که ماموریت بازگرداندن نمونه از یک سیارک را انجام داده است.

هزینه این ماموریت در حدود ۸۰۰ میلیون دلار خواهد شد. به گفته مسئولین شرکت لاکهید مارتین که پیمانکار و سازنده "اوسیریس-رکس" است، پس از جونو و نیوهورایزنز، این سومین ماموریت علوم سیاره‌ای است که برای برنامه مرزهای نو انتخاب شده است.

پژوهشگر اصلی این ماموریت "دانته لارت‌تا" از دانشگاه آریزونا آمریکا است.

برای آگاهی از جدید ترین اخبار و دانستنی ها به سابت factplus.ir مراجعه فرمایید.

برای آگاهی از جدید ترین اخبار تکنولوژی  به وبلاک newstec.blogfa.com مراجعه کنید

اولین شبیه‌ساز ناو هواپیمابر ابداع شد

نیروی دریایی ایالات متحده آمریکا و دفتر تحقیقات جهانی نیروی دریایی آمریکا(ONR Global) در حال توسعه یک برنامه شبیه‌سازی برای آموزش خدمه ناوهای هواپیمابر هستند. 

به نقل از گیزمگ، نیروی دریایی ایالات متحده آمریکا و دفتر تحقیقات جهانی نیروی دریایی با همکاری یکدیگر و با فناوری سه‌بعدی ارتقا یافته، برای اولین بار اجازه می‌دهند تا کنترل کننده‌های پرواز، ناظران، خدمه و ناظران برج مراقبت بدون نیاز به یک ناو واقعی آموزش ببینند و تمرین کنند.

برخی می‌گویند هیچ جایگزینی برای این تجربه وجود ندارد، اما بعضی از شرایط خاص وجود دارد که شبیه‌سازی بسیار مطلوب است.

اگر هیچ‌وقت لحظه پرواز و فرود یک هواپیما یا هلی‌کوپتر را در یک ناو هواپیمابر ندیده‌اید، می‌توان گفت که کمتر چیزی در جهان وجود دارد که به چنین هماهنگی نیاز داشته باشد. هواپیماها مانند یک ارتش کوچک از مورچه‌ها به نظر می‌رسند.

این کار بسیار حساس است، چرا که ارزش هر هواپیما صدها میلیون دلار است و وقوع ناهماهنگی و تصادف می‌تواند خسارت میلیارد دلاری و حتی خسارت جانی به بار بیاورد.

بنابراین این شبیه‌ساز می‌تواند از هر نظر ایده‌آل باشد، زیرا هم به طور دقیق طراحی شده و به شکل واقعی افراد را آموزش و تمرین می‌دهد و هم احتمال وقوع حادثه به صفر می‌رسد.

همچنین تاکنون مجبور بودند حتی برای تمرین یک بخش، تمام بخش‌ها آماده به کار شوند اما با این سیستم دیگر نیاز به چنین کاری نیست و بخش‌های مختلف می‌توانند به طور جداگانه با این شبیه‌ساز به تمرین بپردازند.

این شبیه‌ساز به طور کلی بر سه بخش کنترل اولیه پرواز، صعود و فرود بنا نهاده شده است. به عبارت دیگر، پرسنل با استفاده از این شبیه‌ساز می‌توانند هواپیما را به صورت مجازی اما بسیار نزدیک به واقعیت به پرواز درآورند و سپس بازیابی کنند.

این شبیه‌ساز از صفحه نمایش و هدست واقعیت مجازی و همچنین سیستم‌های ناو، شخصیت‌های هدایت شده کامپیوتری و بازیکنان زنده استفاده می‌کند. این اجازه می‌دهد که سیستم نه تنها یک عملیات عادی را شبیه‌سازی کند، بلکه همچنین طیف وسیعی از سناریوهای اضطراری را در شرایط واقعی به اجرا دربیاورد.

دریادار "مهدی آکاسم" فرمانده ناو "جرالد آر.فورد" ایالات متحده آمریکا می‌گوید: این واقعا اولین نمونه‌ای است که من از یک شبیه‌ساز واقعی ناو هواپیمابر دیده‌ام. این سیستم واقعا یک نیاز است که سال‌ها بود فقدانش احساس می‌شد. سیستمی که ما بتوانیم بدون صدمه و تلفات جانی و مالی به تربیت دریانوردان و تفنگداران بپردازیم.

برای آگاهی از جدید ترین اخبار و دانستنی ها به سابت factplus.ir مراجعه فرمایید.

برای آگاهی از جدید ترین اخبار تکنولوژی  به وبلاک newstec.blogfa.com مراجعه کنید

هواپیمایی گه بدون موتور پرواز میکند

دانشمندان دانشگاه MIT توانسته‌اند هواپیمایی بسازند که بدون هیچ موتور یا توربینی حرکت میکند. این هواپیما الکتریکی بوده و هیچ سرو صدایی ندارد حتی گاز گلخانه‌ای هم تولید نمیکند. عرض بال‌های این هواپیما ۵ متر است که آن را شبیه به یک گلایدر کرده. 

نکته قابل توجه در مورد ماموریت اینسایت

کاوشگر اینسایت که در تاریخ ۵ ماه مه به فضا پرتاب شده بود، پس از حدود ۷ ماه سفر، بالاخره در واپسین ساعت روز ۲۶ نوامبر با موفقیت بر روی سطح مریخ فرود آمد.

به گزارش ایسنا به نقل از ناسا، "اینسایت"(InSight) یک فضاپیمای رباتیک سطح‌نشین مریخ است که قرار است برای اولین بار نقشه درونی سیاره مریخ را تهیه کند. این فضاپیما روز پنجم ماه مه ۲۰۱۸ از کالیفرنیا به فضا پرتاب شد و آخرین ساعت ۲۶ نوامبر ۲۰۱۸ بر روی سطح این سیاره فرود آمد.

ماموریت اینسایت دو سال در نظر گرفته شده است و در این مدت باید به جمع‌آوری اطلاعات مختلف بپردازد.

محل فرود اینسایت،" هامونه الیسیوم"(Elysium Planitia) دومین منطقه بزرگ آتشفشانی در مریخ در نظر گرفته شده بود که در آنجا با به کار انداختن یک سنسور و یک دماسنج و همچنین انجام آزمایش علمی رادیویی برنامه مطالعه ساختار داخلی مریخ انجام خواهد شد.

اینسایت ظرفیت حمل ۵۰ کیلوگرم بار مفید را دارد و این بار شامل تجهیزات علمی همچون لرزه‌سنج، جعبه حسگر بار، دوربین‌ها، سامانه نصب تجهیزات و پس‌بازتابگر لیزری(Retroreflector)  است.

هدف این فرودگر در این سفر ۶ ماهه‌، بررسی پوسته و قسمت‌های داخلی مریخ برای درک شکل‌گیری و تکامل این سیاره است.

فضاپیمای اینسایت به بررسی بخش‌های عمیق مریخ خواهد پرداخت. اینسایت می‌تواند اطلاعاتی مانند علائم حیاتی این سیاره، پالس و دمای آن را بررسی کند. ناسا می‌گوید: ما توسط این فضاپیما برای نخستین بار می‌توانیم سیاره مریخ را از زمان تشکیل آن (۴.۶ میلیارد سال گذشته) بررسی کنیم.

این ماموریت را آزمایشگاه علمی و فناوری پیشرانش جت ناسا (JPL) برای ناسا اداره می‌کند و سطح‌نشین آن توسط سیستم‌های فضایی شرکت "لاکهید مارتین" ساخته شده است.

طرح این ماموریت در ابتدا برای راه‌اندازی در ماه مارس ۲۰۱۶ انجام شده بود و نام آن کوتاه‌شده "اکتشافات درونی با استفاده از بررسی‌های لرزه‌ای، زمین‌شناسی و انتقال حرارت" است.

به طور کل، امروز یکی دیگر از گام‌های مهم برای جامعه فضایی در سراسر جهان و ارتباط با همسایه سرخ زمین با فاصله ۵۴.۶ میلیون کیلومتری برداشته شد. سطح‌نشین "اینسایت" ناسا بر روی مریخ فرو آمد تا ماموریتی مهم را انجام دهد که به جامعه علمی کمک خواهد کرد تا درک بیشتری از این سیاره به دست آورند.

این فرود به صورت زنده توسط ناسا پخش شد.

ماموریت "اینسایت" نسبت به ماموریت‌های گذشته مریخ، منحصر به فرد است. این ماموریت به طور خلاصه مطالعه فضای داخلی مریخ است، یعنی بررسی پوسته قرمز، گوشته و هسته این سیاره.

شما احتمالا سوالات زیادی در مورد "اینسایت" دارید. امروز روز شانس شماست. در اینجا پنج موردی که باید درباره این ماموریت بدانید، به شما خواهیم گفت.

اینسایت ترکیب مریخ را مطالعه خواهد کرد

همان‌طور که گفته شد، "اینسایت" مخفف "اکتشافات درونی با استفاده از بررسی‌های لرزه‌ای، زمین‌شناسی و انتقال حرارت" است. بنابراین این کاوشگر از سیاره سرخ دیدن می‌کند تا ساختار داخلی آن با سابقه ۴.۶ میلیارد ساله را بررسی کند.

جامعه علمی سوال‌های زیادی در مورد تشکیل سیاره‌های سنگی در منظومه شمسی دارد و مریخ می‌تواند پاسخگوی این سوالات باشد. حتی "اینسایت" نگاه دقیقی به فعالیت‌های تکتونیکی و اثرات شهاب سنگ بر روی این سیاره خواهد داشت.

سطح‌نشین "اینسایت" مجهز به ابزارهای پیشرفته‌ای است که تا به زیر پوسته سیاره نفوذ کنند و اطلاعات مهمی مانند دما یا جریان گرما، پالس سیاره و رفلکس‌ها را جمع‌آوری کنند.

لازم به ذکر است که این اولین بار در تاریخ است که از مریخ چنین بازرسی کاملی صورت می‌گیرد.

فرود بر روی مریخ بسیار دشوار است

قبل از اینکه "اینسایت" روی مریخ فرود بیاید، تنها برای ورود به اتمسفر مریخ باید مراحل بی‌شماری طی می‌شد.

تنها ۴۰ درصد از ماموریت‌ها به مریخ در سراسر جهان موفق شده‌اند، در حالی که ایالات متحده تنها کشوری است که در سفر خود به مریخ موفق بوده است.

مریخ ذاتا بی‌رحم است. به عنوان مثال، این سیاره تقریبا ۳۸ درصد گرانش زمین جاذبه دارد و همچنین یک درصد از جو زمین را دارد. به این معنی که اصطکاک کمی برای توقف فضاپیمایی با سرعت ۲۱ هزار کیلومتر بر ساعت وجود دارد.

همچنین نباید آب و هوای غیر قابل پیش‌بینی مریخ و طوفان شن و ماسه خشن مریخ را فراموش کرد.

با این وجود، تیم "اینسایت" ناسا هزاران ساعت کار را جهت بررسی هر فاکتور قابل تصور و برنامه‌ریزی برای هر نتیجه‌ای انجام داده است.

تکنولوژی قابل اطمینان اینسایت

"اینسایت" طرح‌ها و سیستم تامین نیروی خورشیدی خود را از طراحی ثابت شده برای سطح‌نشین "فونیکس" الهام گرفته است. این کاوشگر دارای پنل‌های خورشیدی به طول ۶ متر است که وزن آن حدود ۳۶۰ کیلوگرم است.

سطح‌نشین "اینسایت" همچنین شامل یک حسگر برای اندازه‌گیری تغییرات آب و هوا و میدان مغناطیسی و همچنین یک دوربین روی بازوی ۱.۸ متری خود است که نماهای سه‌بعدی را ارائه می‌دهد.

MarCO هم بخشی بخشی از ماموریت است

ممکن است بدانید که یک ماموریت دیگر نیز در کنار این ماموریت انجام می‌شود. موشک‌هایی که "اینسایت" را به فضا فرستادند، آزمایش دیگری را نیز آغاز کردند که شامل دو ماهواره کوچک (تاسواره) به نام "Mars Cube One" یا MarCO است.

این تاسواره‌ها که تنها به اندازه یک کیف دستی هستند، در مسیر جداگانه‌ای پرواز می‌کنند تا تجهیزات جدید ارتباطات فضایی را امتحان کنند که بتوانند به پتانسیل داشتن ارتباط بهتر در فضای عمیق و ارسال اطلاعات از مریخ یا سایر سیارات به شکل موثرتر کمک کنند.

چرا مریخ؟

همیشه علاقه خاصی به مریخ وجود داشته است. سیاره سرخ جایگاه خاصی در ذهن دانشمندان و قلب مردم عامه دارد. اما چرا مریخ؟

در میان همه همسایگان سیاره زمین، مریخ دارای بزرگترین پتانسیل برای دارا بودن شرایط حیات و احتمال امکان سکونت انسان در آن است.

این سیاره دارای شاخصه‌های قابل توجهی مانند روزهای ۲۴.۶ ساعته، قطب‌های برفی و نزدیکی به زمین است.

بسیاری از آژانس‌های فضایی در سراسر جهان بر این باورند که مریخ ایده‌آل‌ترین گزینه برای ساخت یک سکونتگاه انسانی در آینده است.

مسئله همیشه مرموزی که در مورد این سیاره وجود داشته، همانطور که توسط "باب کراسلی" استاد دانشگاه ماساچوست در بوستون گفته می‌شود، احتمال وجود یک جمعیت هوشمند در مریخ است که باعث جذاب شدن آن برای عوام می‌شود.

کسی چه می‌داند؟ شاید نوادگان ما درست مثل ما که اکنون به کشور دیگری سفر می‌کنیم، به مریخ سفر کنند.

با این وجود، ماموریت "اینسایت" می‌تواند پایگاهی برای آینده بشریت در مریخ ایجاد کند و بینش بیشتری را نسبت به همسایه سرخ بزرگ ما به ارمغان بیاورد.

برای آگاهی از جدید ترین اخبار و دانستنی ها به سابت factplus.ir مراجعه فرمایید.

برای آگاهی از جدید ترین اخبار تکنولوژی  به وبلاک newstec.blogfa.com مراجعه کنید

آیا انسان‌ها به پلوتون قدم خواهند گذاشت؟

پس از فضاپیمای رباتیک "نیوهورایزنز" ناسا آیا فرصتی برای انسان‌ها ایجاد خواهد شد که به سیاره کوتوله پلوتون سفر کنند؟

 اول ژانویه ۲۰۱۹، فضاپیمای رباتیک "نیوهورایزنز"(New Horizons) ناسا، از فاصله ۱۰ هزار کیلومتری ابتدای منظومه شمسی عبور خواهد کرد.

"نیوهورایزنز" یا "افق‌های نو" فضاپیمای رباتیک ناسا و بخشی از برنامه‌های فضایی مرزهای نو است که در ۱۹ فوریه ۲۰۰۶ میلادی به‌ سوی کمربند کویپر حرکت کرد. این کاوشگر فضایی که آن را کاوشگر بین‌سیاره‌ای یا سیاره‌پیما هم خوانده‌اند، نخستین فضاپیمایی است که به‌سوی پلوتو پرواز کرد و به مطالعه درباره این سیاره کوتوله و پنج قمر تاکنون شناخته‌شده آن، به‌ ویژه "شارون"(Charon)، پرداخت.

نیوهورایزنز ویژگی‌های سیاره‌ شناختیِ پلوتو و ماههای آن را بررسی و داده‌برداری کرده و یافته‌های خود را تدریجا و در خلال کارهای دیگر خود ظرف ماهها و سال آینده به زمین گزارش می‌کند. سفر طولانی این کاوشگر فضایی با رسیدن به پلوتو خاتمه نمی‌یابد، بلکه طبق برنامه‌ریزی‌های از پیش‌انجام‌ گرفته، کاوشگر فضایی افق‌های نو پس از گذر از کنار پلوتو به سراغ کمربند کویپر خواهد رفت تا دستکم با یکی از اجرام این کمربند نیز دیدار کند.

این کاوشگر بالاخره در ۱۴ ژوئیهٔ ۲۰۱۵(۲۳ تیرماه ۱۳۹۴ خورشیدی) از کنار پلوتو گذشت و به‌سوی کمربند کویپر رهسپار شد.

پس از گذشت این کاوشگر از کنار پلوتو در سال ۲۰۱۵، اکنون پژوهشگران به این فکر می‌کنند که آیا این امکان وجود دارد که روزی انسانها بر روی این سیاره کوتوله قدم بگذارند.

پلوتون سیاره کوتوله کمربند کویپر در سامانه خورشیدی است که در هنگام کشف آن در سال ۱۹۳۰ تا ۲۴ اوت ۲۰۰۶ نهمین سیارهٔ سامانه خورشیدی به حساب آمده بود؛ اما اکنون بنا بر تعریف نوین انجمن بین‌المللی اخترشناسی، سیاره پلوتون یک سیاره کوتوله و همچنین به عنوان نخستین نمونه از رده جدید جرم فرانپتونی محسوب می‌شود.

همانطور که در سال ۲۰۱۵، نخستین تصاویر شگفت انگیز از سیاره پلوتو توسط نیوهورایزنز ثبت شد. ممکن است افراد با دیدن عکس فوق خیال پردازی کنند و دلشان بخواهد روزی به این سیاره سفر کنند.

البته در دنیای امروز خیال پردازی‌ها هم عملی خواهند شد و اکنون با اطلاعاتی که این کاوشگر در اختیار پژوهشگران قرار داده است، می‌توانیم امیدوار باشیم که روزی انسان‌ها نیز به پلوتون خواهند رفت.

در عین حال، بزرگترین چالش سفر انسان به سیاره پلوتون، میزان سوخت است زیرا میلیاردها کیلومتر فاصله بین زمین و پلوتون وجود دارد.

هنگامی که پلوتون و زمین در دو سوی مخالف با یک دیگر بر گرد خورشید قرار گیرند این فاصله نزدیک به ۷٫۵ میلیارد (۷۵۰۰ میلیون) کیلومتر است و این بیشترین فاصله‌ای است که این دو می‌توانند از هم داشته باشند. کمترین فاصله هنگامی است که هر دو در یک سوی خورشید قرار گیرند. نزدیک‌ترین این فاصله نزدیک به ۴٫۲۸ میلیارد (۴۲۸۰ میلیون) کیلومتر است.

البته ما نباید امید خود را از دست دهیم زیرا ممکن است پژوهشگران در آینده یک فضاپیمایی توسعه دهند که بتواند به راحتی انسان‌ها را از زمین به سیاره پلوتون ببرد اما باید گفت که این کار ممکن است نیم قرن به طول بیانجامد.

برای آگاهی از جدید ترین اخبار و دانستنی ها به سابت factplus.ir مراجعه فرمایید.

برای آگاهی از جدید ترین اخبار تکنولوژی  به وبلاک newstec.blogfa.com مراجعه کنید